Wachtwoord vergeten? Vraag hier om een nieuw wachtwoord.
Sponsors
Met dank aan:
Overzicht Pakistan Peter Stockman
Ik herinner mij nog goed dat op zaterdag 8 oktober rond 13uur, de telefoon bij me thuis rinkelde. Ik dacht dat het van de dialysedienst was, want ik was van permanentie maar dat was het niet. Het bleek de coördinator te zijn die de teams samenstelde.
Bijna een week bleef het kalm op het “front” in Pakistan en vanuit de rapporten die we ontvingen, zag het er naar uit dat er geen verdere actie zou nodig zijn tot…
Vrijdag 14 oktober rond een uur of tien kreeg ik plots een telefoon van prof. Vanholder van het UZ Gent, de voorzitter van de task force. Hij vroeg me uit te kijken naar een technicus om ’s anderendaags naar Pakistan te vertrekken en ook om vier toestellen klaar te maken. De toestand aldaar was plots minder goed geëvolueerd. Ik startte onmiddellijk mijn collega’s biotechnici uit andere dialysecentra te contacteren, om te zien indien er iemand in de mogelijkheid was om reeds ‘s anderendaags te kunnen vertrekken. Het grote probleem was de geldigheid van het internationale paspoorten. Samen met Luc Vonckx van het UZ Jette gaven we de dialysetoestellen die zich in het warehouse van AZG bevinden, nog een laatste check-up vooraleer ze vandaar naar hun bestemming vertrokken. Het laatste nazicht verliep zeker niet van een leien dakje.
Gelukkig was mijn collega Peter Vanneste bereid om mijn week permanentie over te nemen en het verlof dat hij gepland had, uit te stellen. Het was 23h00 als ik moe thuiskwam.
Na een korte nacht en nog enkele uren werk op de dialyse was het tijd om mijn koffers te pakken.
Zo kwam het dat ik samen met nog vijf verpleegkundigen en één nefroloog zaterdag rond 15h30 op weg was naar Pakistan. Eerst naar Londen en dan met een rechtstreekse vlucht naar Islamabad die zo’n zeven en een halfuur duurde. Daar aangekomen hadden we eerst al wat problemen om het land in te komen. Omdat alles zo snel was moeten gaan, had niemand van ons een geldig visum en mochten we dus aan de immigratiedienst gaan uitleggen wat het doel van onze aanwezigheid in Pakistan was. Gelukkig waren we blijkbaar niet het enige team dat halsoverkop naar Pakistan getrokken was want we kregen dan toch vrij vlot de toestemming om 90 dagen in Pakistan te verblijven.
Nadat we onze 20 stukken bagage en 13 personen in de minibus hadden gepropt, (met moeite kregen we de deuren dicht!) waren we op weg naar het hoofdkwartier van MSF.
Daar aangekomen kregen we onze eerste briefing omtrent de werking van MSF in Pakistan en kregen we 6000 Roepies om eten en wat beltegoed te kopen. Daarbovenop kregen we nog eens 200$. Dat laatste diende om ingeval van kidnapping aan de gijzelnemers te geven om je evt. onmiddellijk te kunnen vrijkopen : leuk vooruitzicht!
Omdat iedereen niet of slecht had geslapen in het vliegtuig deden we nadat we in onze guesthouses waren ingetrokken een “haze tukske”. Daarna vertrokken we naar het Pakistani Institute for Medical Science of kortweg PIMS. De situatie was na meer dan een week na de aardbeving nog steeds chaotisch. Het ziekenhuis had in normale omstandig heden een capaciteit van 600 bedden, bij onze aankomst lagen er maar liefst 1000 patiënten. De ingang was één grote beddenzaal geworden en er lagen zelfs patiënten buiten in de tuin van het ziekenhuis. In het pediatrisch ziekenhuis was de situatie nog slechter. Waar de normale capaciteit 300 bedden was, lagen er nu 600 patiëntjes, dit terwijl er nog steeds gewonden vanuit de getroffen streek met grote helikopters werden aangevoerd.
Op de dialyse aangekomen was het net een flashback van eind de jaren zeventig. Oude toestellen die hier in Europa al lange tijd niet meer gebruikt worden en zich daarenboven in een verschrikkelijk slechte toestand bevinden, niet onderhouden…worden daar nog gebruikt. Van de 10 toestellen die ze hadden, waren er 4 stuk! Onze 4 machines die we meebrachten, zullen zeker hun dienst kunnen bewijzen.
Maandag, ik was van plan om de twee meest recente toestellen die daar stonden, te herstellen. Na een ganse dag werken, de technische details wil ik jullie besparen, keerde ik moe maar voldaan terug naar het hoofdkwartier. Eén toestel voerde terug zijn taak naar behoren uit.
‘s Avond kregen we bericht dat de toestellen “voet” aan grond hadden gezet in Islamabad en we ze ’s morgens konden gaan ophalen.
Dinsdag, om 5h00 stond onze chauffeur met zijn Pick-up al op ons te wachten. Met de slapers nog in onze ogen reden we naar het stapelhuis van MSF om de toestellen op te pikken en naar het PIMS ziekenhuis te brengen. Na een grondige check en een disinfectie waren er ’s middags reeds twee toestellen klaar om onze eerste patiënten te dialyseren. Tegen het einde van de dag draaiden onze vier toestellen en konden we op volle capaciteit patiënten met het crush syndroom dialyseren.
Woensdag, ons programma kwam stilaan op kruissnelheid. Onze toestellen functioneerden naar behoren wat me de gelegenheid gaf om verder te werken aan één van hun toestellen.
Donderdag, na twee dagen hard labeur op hun toestel moest ik het opgeven. Het toestel was klaar voor de schroothoop.
Net toen ik dacht om alles op te ruimen en mijn koffer te nemen om met de rest van het team naar huis te gaan, kwamen ze me zeggen dat er één van onze toestellen niet meer werkte. Omdat ik ‘s anderendaags vroeg naar huis vertrok, bleef ik alleen achter in het hospitaal om me over het toestel te ontfermen. Dit was tegen alle advies van MSF in want een westerling ’s avonds laat alleen in Islamabad is niet aangewezen.
Ik had gelukkig zo’n reserveonderdeel mee. Na veel moeite kreeg ik het nieuwe stuk terug op zijn plaats en kon ik starten met de tests. Deze zijn nodig om te weten of het toestel goed functioneert.
Het was 21h30 plaatselijke tijd als ik het hospitaal kon verlaten. Ik ging nog snel naar een klerenwinkel waar ik me een traditioneel pak kocht waar de Pakistaanse mannen in rondlopen. Met mijn pak aan verraste ik mijn teamleden terwijl ze op me aan het wachten waren bij de “Chinees”. We dronken samen nog elk een laatste pint om mijn vertrek te vieren.
’s Morgens vroeg, nog voor het eerste gebed van de dag uit de parlofoons van de minaretten schalde, (daar is het moeilijk om je te overslapen!) stond ik al buiten op de stoep te wachten op mijn vervoer, om mij naar de luchthaven te brengen. Ik nam in gedachten afscheid van mijn slapende vrienden en vertrok in het duister van de nacht terug naar België.
De vlucht terug was in het begin prachtig! We vlogen over het Himalaya gebergte, het weer was mooi en helder waardoor we een prachtig zicht hadden over het gebergte.
Na meer dan 12 uur onderweg geweest te zijn ben ik eindelijk thuis!
Langs deze weg wil ik iedereen bedanken voor het welslagen van deze missie niet enkel zei die er bij waren maar ook zei die hier achterbleven voor de logistieke en morele "support".
